maandag 30 april 2012

levensvuur

vuur van verlangen / een pagina uit mijn kunstzinnig dagboek


Heel liefdevol heel jij jouw Zelf.

Koester het vuur van verlangen,
laat haar opwellen in het binnenste van jezelf,
breng jouw scheppende bron van kracht tot leven.

Omarm je vrouwelijke kracht, 
je verlangen naar heelheid, naar eenheid, 
naar samensmelten van lichamen,
naar in liefde vol leven verbonden zijn.

Jacinta


Op Koninginnedag, de dag dat alles en iedereen in de ban is van Oranje, haal ik een verhaaltje uit de oude doos. Dit keer geen oranje boven, of oranje buiten, maar oranje binnen, over het levensvuur in ieder van ons. Eer de Koningin in jezelf. Eer je waardigheid en vrouwelijkheid, je koninklijke kracht.

Een verhaal van Toon Hermans, de man die in zo'n eenvoudige taal, zovelen heeft aangesproken en nu nog steeds aanspreekt.

Uit: 
Van de schaduw en het licht (gedichten en gedachten over troost, hoop en kracht)
Toon Hermans 

In ieder mens is levensvuur. Bij de een doven de vlammen al vroeg, met zijn vijftigste, bij de ander blijven de vlammen maar oplaaien tot over de tachtig. Dat heeft niet alleen te maken met een lichamelijk proces. Integendeel, zou ik haast zeggen. Zou de ene mens door de bank genomen nou lichamelijk zoveel sterker zijn dan de ander? En u weet toch ook dat krakende wagens het langst lopen.

Levensvuur heeft met liefde te maken. Met liefde voor het leven. Vurige liefde voor het leven. Die liefde houdt jong.  Als je zomaar leeft en niet weet wat je aan het doen bent, als je het leven niet echt beleeft, bedoel ik, als je niet weet wat leven is, dan kun je het uiteraard ook niet liefhebben, laat staan in vuur en vlam geraken voor het leven. En dan dooft het vlammetje snel. 

Leer het leven te waarderen als een godsgeschenk. Leer elke dag te zien als een stuk van je leven. Probeer de dagen bewust te beleven van uur tot uur. Anders ontglipt je de tijd. Dan is de lente om, voordat je hem hebt gezien, dan is de zomer voorbij, zonder dat je hem hebt opgemerkt. Merk alles op en leer te kijken naar het leven vanuit grote dankbaarheid. 

Het is niet gewoon dat je hier bent. Het ‘hier zijn’ heeft een bedoeling. Je aanwezigheid hier heeft zin. Daar steekt iets achter. Het woord ‘leven’ klinkt groot en plechtig, en wat zijn er niet een moeilijke dingen over geschreven. Maar houdt vooral in het oog dat datzelfde grote leven bestaat uit ontelbare kleine dingen die wij kunnen leren opmerken en waarderen. Het leven is opgebouwd door de kleine dingen van de dag, en daar met aandacht en respect mee omgaan is de levenskunst. 

Alleen leven is geen leven. We leven samen met anderen die wij helpen zoals zij ons helpen. We behoren niet te snel te zijn met veroordeling en afwijzing. We zijn allemaal als het erop aankomt hulpeloos. We hebben allemaal onze gebreken, en in het wonder van het leven zijn wij gelijk. 

Als het effe kan, maak er dan een feestje van. Zing voor de jarigen dat zij nog lang zullen leven, en wees niet bang om het ook eens voor jezelf te zingen.

zaterdag 28 april 2012

stoer landleven



Op een dag was het zover,
een grote berg hout achter in onze boomgaard
zou verstookt worden om tot as te verdwijnen.

Toen het tijdstip van het grote vuur naderde,
vonden we er een prachtig zelfgebouwd nest.
Het bleek een thuis van vele tientallen bijen of hommels?
(wie het weet mag het doorgeven)

Drukke baasjes waren het,
die af en aan vlogen om hun te verwachten jonge kroost
een goed onderkomen te geven.

Sommige zaten als wachters hun fort te beschermen.
Met de macrolens erbij kon ik hun gedrag
en verschijning heel mooi bekijken.
Nog nooit had ik zoiets gezien
en wat zag dat er indrukwekkend uit.
Maar onherroepelijk kwam de dag
waarop hun huis met milde hand verstoord werd.

En nadat zij op reis waren naar een nieuw veilig oord,
hielden wij met elkaar een groot vreugdevuur,
om uiteindelijk plaats te maken voor
de roodbonte koeien van de buurman.

Leven op het land heeft zo zijn bekoringen.

Jacinta

donderdag 26 april 2012

ziele-tijd

Gisteren was ik bij een lezing/workshop met de titel 'de ziel als spiegel' van 'boekenpad'. Het was een mooie inspirerende avond in het Stadspastoraat in Arnhem (centrum voor bezinning en ontmoeting).

De ziel is ongrijpbaar.
Ze is ver weg, maar ook heel dichtbij, ze is niet tastbaar, maar wel voelbaar. 
"Ze is de adem die alles doorademt", zei iemand zo mooi.
Iets is vol bezieling, we zijn zielsgelukkig of we lopen met de ziel onder de arm en vinden iemand zielig. Allemaal uitdrukkingen die aangeven dat de ziel kan stralen en het nodig heeft om gevoed te worden.

Ieder mens beschikt over een ziel.
Het is ons innerlijk licht van waaruit we de schoonheid van het leven en de liefde voor al wat leeft kunnen voelen en uitdrukken. Je ziele-licht kan sterk stralen, maar ook op een waakvlammetje staan. We kennen een persoonlijke ziel, maar ook een universele ziel.

De ziel lijkt zich over de tijd uit te spreiden. Om de ziel te kunnen beleven hebben we rust nodig. In de tijdloosheid ervaren we de ziel. In onze drukke wereld, waarin de kloktijd vooral telt, is de ziel een ondergeschoven kindje. We raken steeds meer ontzield, terwijl de behoefte aan bezieling evenredig groot toeneemt. We verliezen daarmee het gevoel voor betekenis en medemenselijkheid van alles wat we doen en beleven.

Hoe meer mensen de ziel voeden, hun hart volgen, goed doen, hoe beter de wereld wordt.
Daarom nodig ik je uit uit de kloktijd te stappen en in je innerlijke tijd te wonen. Door contact te maken met je creatieve bron van kracht en wijsheid kan het beste in jou naar boven komen. Luister wat vaker naar de stilte in jezelf en geef op jouw geheel eigen manier uitdrukking en vorm aan een bezield leven. Creativiteit, de natuur, een moment van bezinning, zijn bij uitstek ingangen om dit aan te ervaren en die ik in de activiteiten van Studio Zafaran gebruik om deze voelbare laag van de ziel te voeden.

"De grootste afstand is die van 45 cm, de weg van hoofd naar hart", werd er gisteravond gezegd, en ook: 'de ziel maakt gebruik van de verbeelding''.

Mag ik je uitnodigen om deze afstand in kleine stappen te overbruggen?
Heb je zielzorg nodig?
Wil je je bezieling in je leven vinden?
Heb je behoefte om bij tijd en wijle je ziel te voeden, door even iets buiten de tijd te doen?

Ik hoop dat je dan de weg naar Studio Zafaran in Oosterhout (Gld.) weet te vinden.



Neem de tijd om te luisteren
naar wat zonder woorden wordt gezegd.
Neem de tijd om te gehoorzamen aan de wet
die te subtiel is om te worden vastgelegd.
Neem de tijd om te eren wat onnoembaar is.
Neem de tijd om te versmelten
met wat geen vorm heeft.

Lao Tse

vlinderen - Jacinta

dinsdag 24 april 2012

poppetjespret

Wat hadden we gisteren een lol, mijn vriendin I. en ik.
Regelmatig spreken we een inspirerend dagje met elkaar af. We trekken een kaart (orakelen), delen waar we tegenaan lopen in ons leven, we wisselen kleurrijke creatieve en spirituele ideeën uit en vaak doen we ook iets samen op dat gebied.

Dit keer kwam er een leuk spontaan idee in ons op.
We hadden het over het tekenen van poppetjes, mensfiguurtjes. I. had een heel speels figuurtje getekend, waar ze nog van alles mee van plan is. Het goed tekenen van een mensfiguurtje is een klus op zich. Daar kun je je natuurlijk altijd nog eens op toeleggen. Maar dit keer dachten we: het is misschien veel fijner om helemaal niet zo je best te doen om waarheidsgetrouw te tekenen. Heel spontaan van binnenuit jouw figuurtjes op papier zetten werd de uitdaging.

We pakten ieder een wit A4 vel en tekenden daar ons poppetje op. Telkens als we iets getekend hadden gaven we dat aan de ander door. We gaven het poppetje van de ander een stem of naam en vulden het, als reactie en variatie hierop, aan met ons eigen figuurtje. Zo gingen we een aantal keren heen en weer. We schaterden het uit van het lachen om de gekke, soms banale dingen die zich voordeden. Later schreven we beurtelings er ook nog een zin tussen, waardoor het geheel een soort van verhaaltje werd. Toen onze schatertranen wat gedroogd waren, hebben we als kleine kinderen nog lekker zitten kleuren.

Dit is echt een creatief recept om uit je comfortzone of creatieve blokkade te komen! Bovendien geeft het een heerlijk ontspannen gevoel, waarbij alle zorgen en stress van je afvallen. Moet je echt eens proberen. Je kunt het ook heel goed in je eentje doen, maar samen lachen is natuurlijk veel leuker.

Succes verzekerd!!

zondag 22 april 2012

adembenemend


ik adem in
en kom tot rust
ik adem uit
en glimlach

thuisgekomen
in het nu
wordt dit moment
een wonder

Thich Nhat Hahn


Adembenemend mooi is het kleine tere groen in lentetooi in onze boomgaard en het hemelse blauw erachter.

donderdag 19 april 2012

hoe duisternis in licht verandert

Stil staan bij de dood en het leven ten volle leven in het leven, dat is waartoe ik me regelmatig geroepen voel. Dat dit bij tijd en wijle een aardige klus is, is mij niet onbekend.

Niet voor niets ben ik jaren geleden actief betrokken geraakt bij de EKR, een vrijwilligersorganisatie gebaseerd op de principes van Elisabeth Kubler Ross. Van hieruit ontmoet ik al jaren met een zekere regelmaat gelijkgestemde vrouwen die er ook naar streven om de dood onder ogen te zien, de liefde te omarmen, te vergeven en te verdiepen bij leven en welzijn.

- ontwaken - handgehakt beeld 2005, Jacinta

Doodgaan doen we niet alleen als we ''echt doodgaan''. 
Nee, bij grote innerlijke transformaties kan het ook voelen dat er eerst iets in je moet sterven. Het oude jasje aan overtuigingen en opvattingen over wie je bent, wat je te doen hebt in je leven en hoe dit vorm te geven gaat bij veel mensen in deze roerige tijden op de schop. Met een mooie term wordt dit ook wel ontwaken genoemd. Het is ook een proces van inkeer, van het van hoofd naar hart geraken, van het geloof in jezelf en het volgen van je bestemming. En dit proces van veranderen voelt als sterven.

Het is een onbekend en als duister aanvoelend gebied, dat van je vraagt om uit te houden, te vertrouwen en met lege handen te durven staan. Hoe dat voelt heeft Joyce van Zielekruid vanmorgen heel mooi verwoordt in haar blog. Soms kan je in je leven wel wat troost gebruiken. Het is fijn als iemand even met je meedenkt of je iets aanreikt waar je mee verder kan. Zoals het onderstaande filmpje.


Veel mensen willen de dood liever de rug toekeren. De dood beangstigt, ze wordt gezien als de grote onbekende en ze is tegelijk het mysterie van het leven.
We beschouwen de dood veelal als 'het zwarte gat' waar we in verdwijnen en oplossen,  terwijl veel verhalen juist getuigen van de enorme lichtbeleving bij een bijna-doodervaring. Door het doodgaan onder ogen te zien, haar zo mogelijk liefdevol te omarmen en als deel van het leven te beschouwen kan de dood ons tot krachtbron worden.

Blij verrast was ik toen ik gisteren bij kleurrijk dagboek zag dat Saskia de Bruin een heel mooi boekje geschreven heeft: Als het einde nabij is, liefdevol leven tot de laatste seconde. Het is een gratis te downloaden PDF bestand.

Ik stel me zo voor dat je dit bericht doorstuurt naar ieder mens die jij verwacht hiermee te kunnen troosten en bemoedigen. Voor wie mogelijk in jouw kringen het einde nabij is en/of voor wie wil leven in waarheid. Opdat duisternis vooral bij leven nog in licht verandert!