het gaat om de binnenkant

Mooie zinnen en aansprekende beelden trof ik bij toeval aan bij het promotiefilmpje van Lucy Lambriex, portretfotograaf met een missie. Op haar site zag ik allerlei verrassende portretten van bekende en onbekende Nederlanders voorbij komen. Zij wil met haar werk de binnenkant van mensen op een eerlijke manier naar buiten brengen.

Ik herken mezelf in haar woorden, ze vertolken waar ik op dit moment in mijn leven en werk sta. Het gaat om de binnenkant van je mens-zijn. Je geluksgevoel wordt mede bepaald door hoe het je lukt om dat wat er van binnen leeft op een oprechte manier naar buiten te brengen. Natuurlijk is het ook fijn als je er een beetje appetijtelijk uitziet, maar uiteindelijk is dat allemaal maar bijzaak. Hoe dan ook, je binnenkant wil haar sporen nalaten. Of zoals ik zojuist ook ergens las: ''ik denk dat onze grootste angst is de wereld te verlaten zonder iets betekend te hebben voor anderen''. En ook dat voelt voor mij als pure waarheid.

Om zo ver te komen, dat we vrij uit en onthecht in het leven kunnen staan, moeten er soms heel wat barrières geslecht worden. We hebben ze allemaal, de diep gewortelde overtuigen als ''ik ben/voel me niet goed genoeg, niet slim genoeg, niet aardig genoeg, niet rijk genoeg, niet mooi genoeg''. Je kunt nu de macht van deze negatieve stemmetjes op je welbevinden wel wat laten varen om plaats te maken voor wat er werkelijk toe doet.

Daar diep van binnen leeft je pure zijn, zij vraagt zich niet af of ze wel goed genoeg is.
Ze is gewoon. Als het even kan, geef haar dan wat meer de ruimte in leven en werk.

Of zoals Lucy zo treffend zegt:

"Wat ik wil bereiken is het moment dat ik niks meer wil bereiken.
Dat het goed is waar ik ben en vanuit dat gevoel, die rust, kan dan eigenlijk alles ontstaan".