Soms hoor je iemand zeggen: ''Dat is een aparte vogel''.
Meestal bedoelen ze dan dat ''er een steekje aan je los zit'', 'dat je afwijkt van de standaard, dat je niet te volgen bent en dat ze je vooral maar niet echt serieus nemen in je ideeën, je leefwijze of wat je te vertellen hebt. Wat jammer eigenlijk.
Maar hoe zou het zijn als we allemaal juist eens in het vervolg al onze aparte veren uitzetten en die bijzondere eigenaardige vogel durven te zijn die we van nature zijn?
En dat het dan de gewoonste zaak van de wereld is dat we allemaal net even anders zijn en daardoor juist zo heel speciaal, gewoon een kakelbonte verzameling van allerlei ''vreemde vogels'' bij elkaar die lekker hun eigen ding doen, zichzelf en elkaar daarin bewonderen en elkaar natuurlijk ook wederzijds ''bevruchten''.
Weg met het aanpassen!
Bevrijd jezelf!
 |
| creativiteit helpt om de aparte vogel in jezelf te bevrijden |
Het
eendje en de zwaan
Op een grijze lentedag was moeder eend drie eieren aan het uitbroeden. Een paar dagen later lieten de jongen zich zien: twee hele mooie kuikens met gele nestharen. Maar het derde kuiken was grijs en had een ruig verenkleed. "Hoe is dat nou mogelijk? " vroeg zich moeder eend af en keek verbaasd en sceptisch naar haar derde kuiken. In de weken die volgenden bejegenden zijn broers en zussen en ook de andere dieren van het meer het lelijke eendje met hoon en spot. Dit werd nog versterkt door de onhandigheid van het kleine eendje. Want elke keer, als het eendenkuiken voelde dat men op hem lette, viel het om of deed het iets verkeerd. Het schaamde zich voor zijn uiterlijk en leed zeer onder de afwijzing van de anderen.
Elke ochtend, voordat de anderen wakker waren, ging het alleen naar het meer, keek naar zijn spiegelbeeld en constateerde dat de anderen gelijk hadden. Verdrietig trok het eendje zich meer en meer terug om aan de spot van de anderen te ontsnappen. Het werd erg eenzaam. Maar op een dag, toen het eendje wederom alleen naar het meer ging, ontmoette het een kleine rups. "Waarom ben je zo bedroefd?" vroeg deze. "Ik ben zo lelijk!" antwoordde het eendje. "Waarom kan ik niet zijn zoals al die anderen?" "Je wilt worden zoals alle anderen? Waarom? Dan ben je slechts een van de velen. Het is toch veel beter uniek te zijn. Het klopt, je bent niet geel en zacht en wollig zoals de anderen van jouw soort; maar je bent iets bijzonders. Geloof in jezelf en je zult nog mooier zijn dan al die anderen!" Met deze woorden liet de rups het eendje weer alleen. Het eendje dacht nog lang na over de woorden van de rups en nam vervolgens een besluit: De rups heeft gelijk! Ik zal me niet langer laten bespotten door de anderen. Ik sta in voor mijzelf!
Met dit voornemen ging het eendje slapen. De volgende dag ging het met opgeheven hoofd naar de anderen. Het was een goed gevoel zich niet te laten koeioneren door anderen en te vertrouwen op jezelf. Het eendje keek naar de anderen en zag op hun gezichten geen spot meer maar bewondering en waardering. Het was blij, dat zijn positief en zelfverzekerd optreden schijnbaar onmiddellijk effect had. Het ging naar het meer en keek, in gedachten verzonken, naar het wateroppervlak. Maar bij de aanblik van zijn eigen spiegelbeeld kon het eendje niet geloven wat het zag: In plaats van het kleine grijze eendje zag het een mooie, sneeuwwitte zwaan. "Ben ik dat?" De rups had gelijk. Het geloof in jezelf maakt je stuk mooier!
Op een grijze lentedag was moeder eend drie eieren aan het uitbroeden. Een paar dagen later lieten de jongen zich zien: twee hele mooie kuikens met gele nestharen. Maar het derde kuiken was grijs en had een ruig verenkleed. "Hoe is dat nou mogelijk? " vroeg zich moeder eend af en keek verbaasd en sceptisch naar haar derde kuiken. In de weken die volgenden bejegenden zijn broers en zussen en ook de andere dieren van het meer het lelijke eendje met hoon en spot. Dit werd nog versterkt door de onhandigheid van het kleine eendje. Want elke keer, als het eendenkuiken voelde dat men op hem lette, viel het om of deed het iets verkeerd. Het schaamde zich voor zijn uiterlijk en leed zeer onder de afwijzing van de anderen.
Elke ochtend, voordat de anderen wakker waren, ging het alleen naar het meer, keek naar zijn spiegelbeeld en constateerde dat de anderen gelijk hadden. Verdrietig trok het eendje zich meer en meer terug om aan de spot van de anderen te ontsnappen. Het werd erg eenzaam. Maar op een dag, toen het eendje wederom alleen naar het meer ging, ontmoette het een kleine rups. "Waarom ben je zo bedroefd?" vroeg deze. "Ik ben zo lelijk!" antwoordde het eendje. "Waarom kan ik niet zijn zoals al die anderen?" "Je wilt worden zoals alle anderen? Waarom? Dan ben je slechts een van de velen. Het is toch veel beter uniek te zijn. Het klopt, je bent niet geel en zacht en wollig zoals de anderen van jouw soort; maar je bent iets bijzonders. Geloof in jezelf en je zult nog mooier zijn dan al die anderen!" Met deze woorden liet de rups het eendje weer alleen. Het eendje dacht nog lang na over de woorden van de rups en nam vervolgens een besluit: De rups heeft gelijk! Ik zal me niet langer laten bespotten door de anderen. Ik sta in voor mijzelf!
Met dit voornemen ging het eendje slapen. De volgende dag ging het met opgeheven hoofd naar de anderen. Het was een goed gevoel zich niet te laten koeioneren door anderen en te vertrouwen op jezelf. Het eendje keek naar de anderen en zag op hun gezichten geen spot meer maar bewondering en waardering. Het was blij, dat zijn positief en zelfverzekerd optreden schijnbaar onmiddellijk effect had. Het ging naar het meer en keek, in gedachten verzonken, naar het wateroppervlak. Maar bij de aanblik van zijn eigen spiegelbeeld kon het eendje niet geloven wat het zag: In plaats van het kleine grijze eendje zag het een mooie, sneeuwwitte zwaan. "Ben ik dat?" De rups had gelijk. Het geloof in jezelf maakt je stuk mooier!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten