Deze tekst raakte me vanmorgen terwijl ik op bol.com het inkijkexemplaar van Brene Brown haar nieuwste boek lees: De moed van imperfectie. Gauw een foto erbij gezocht en de tekst erin geplaatst. Laat ik toch nog eens van me horen, zo in de donkere dagen voor Kerst.
De sneeuw dwarrelt langs mijn raam, donkere wolken wisselen periodes met zon af. Een weer van contrasten tussen licht en donker. De winter vraagt ons om naar binnen te gaan, naar binnen bij ons zelf om daar het licht te vinden. Het licht dat altijd schijnt, maar vaak ook zo versluierd is omdat wij denken het te moeten beschermen. We kunnen er lang niet altijd bij, bij het licht in onszelf en dat is een rotgevoel.
Alleen door naar binnen te kijken en de donkere wolken die zich voor je licht bevinden te aanschouwen en te laten, met liefde te aanvaarden, kan je innerlijk licht naar buiten komen. Laagje voor laagje pel je zo steeds meer je ware kern naar boven. Zo vind je je pit, je ware spirit, je kernkracht, je bezieling terug.
Eigenlijk gaat het dan vanzelf, die pit die wil naar buiten. Zoals in de natuur de zaden ook op springen staan in de herfst. Om in de winter zich weer te nestelen op vaste grond en te rusten in hun eenvoud van zijn.
Hoe mooi zag dat proces er onlangs uit bij de zaden van de magnolia op de foto hieronder.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten